मला नेहमी असे वाटते की प्रत्येक वाराचा एक स्वभाव असतो.
सोमवार…रुक्ष आणि कर्तव्यकठोर…’चला..कामाला लागा!’ अशी ऑर्डर देणारा.
मंगळवार…कामसू…सोमवारचा धाकटा भाऊच जणू!
बुधवार…गुलहौशी… जणू वीकएण्ड चा छोटा भाऊ…कारण हा कुठल्याही एका देवतेचा वार म्हणून पाळला जात नाही, त्यामुळे ठराविक दिवशी नॉन-व्हेज खाणारी मंडळी मिनी पार्टी मूड मध्ये असतात.
गुरूवार…धीरगंभीर!
शुक्रवार…सकाळी कामसू आणि संध्याकाळी उडाणटप्पू
शनिवार…मोकळाढाकळा…दिलखुलास
रविवार…हा पाण्यासारखा…प्रत्येकाचा हक्काचा…ज्याला जसा पाहिजे तसा होणारा…
माझ्यासाठी रविवार म्हणजे माझा सखा! कधी त्याला साफसफाईला जुंपते, तर कधी शॉपिंगला घेऊन जाते. कधी घरच्यांबरोबर मस्त जेवणाचा बेत, तर कधी काहीएक न करता नुसता आराम! मात्र रविवार सकाळ मात्र फक्त माझी. जणू अत्तराची कुपीच! सकाळच्या त्या दोन तासांच्या शिदोरीवर बाकीचा आठवडा काढायचा. रविवारी उशिरापर्यंत अंथरूणात लोळत पडणार्‍यांपैकी मी नाही. रोजच्या वेळेलाच शक्यतो ऊठून तयार होते बाहेर पडते, माझ्या आठवडी शिदोरीसाठी!
आमच्या ठाण्यात आणि ठाण्याच्या जवळपास खूप छान ग्रीन पॅचेस आहेत. त्यापैकी एखाद्या ठिकाणी रविवारी सकाळी जाते. तिथली हिरवाई मनात साठवून घेते. कधी पक्षीनिरीक्षणासाठी एखाद्या ग्रुपबरोबर जाते. आसपासचा निसर्ग कधी डोळ्यात, तर कधी कॅमेरात साठवून आणते. मला ही सगळी हिरवाई, प्राणी, पक्षी खूप आपले वाटतात. नक्की काय मिळतं मला यातून?
मला एक दुवा, एक कनेक्ट सापडतो…त्या परमेश्वराने घडवलेल्या जगडव्याळ अतिक्लीष्ट पसार्‍याबरोबर.
आणि एक समाधानही मिळते…अचंबित करणार्‍या या पसार्‍याचं निरीक्षण करता करता…त्याच्या निर्मात्याशी एक indirect connect निर्माण झाल्याचे!
antarnad 